خیلی غمگین ام و چیزی شادم نمی کنه.....می خوام از زندگی ام بگم شاید حرف کسی ارومم کنه.....شاید.....من هیچ وقت دوستی با پسر ونمی پسندیدم.....هیچ وقت.....ترم 2 بودم که مشروط شدم...داغون شدم..از طریق چت با پسری که مدام می گفت دخترا وفا ندارن اشنا شدم.....می خواستم مشروطی امو فراموش کنم پیشنهاد دوستی اشو قبول کردم.......وقتی دیدمش ازش خوشم اومد......اونم می گفت که دوسم داره.......یه مدتی تماس تلفنی داشتیم و چت می کردیمو همو می دیدیم......من واقعا عاشقش شدم.............اون ازم خواست با هم رابطه داشته باشیم و من قبول نکردم.....این باعث جدایی مون شد......اوایل داغون بودم...ترم 3 بازم مشروط شدم و داغون تر....از دنیا بیزار بودم.............روانی شده بودم....تو این بین واسه فراموش کردنش یکی از پسرای هم کلاسی امو سعی که پسری مذهبی بود سعی کردم به زور به خودم بقبولونم دوسش دارم...........به زور........ولی واقعا عاشقش شده بودم.....خبر بهش رسید و اون فهمید....ولی مدام تحقیرم کرد...مدام و تو این زمان عشق قبلی ام مدام تو ذهنم می اومد............بدتر شدم...به دخترا گفت کسی رو تو زندگی اش دوست داره........تو این زمان عشق اولم و دیدم احساس کردم همیشه دوسش دارم ...ترم 5 مشروط شده بودم...عشق قبلی امو ترم 7 پیدا کردم......دیگه بی خیال هم کلاسی ام شدم....اونم تحقیرم نکرد....من معدلم بالا شد....عشق اولم باز از طریق میل باهاش ارتباط داشتم تا اینکه بهم پیشنهاد داد همو ببینیم منم رفتم ولی اونم این دفعه بهم گفت تو زمانی که سراغم اومده بود شکست عشقی خورده و واسه فراموش کردنش می خواسته باهام باشه................من هیچ وقت نمی تونم تحقیر شدنو تحمل کنم................ناامید شدم....حس می کنم تنهام...................کسی میتونه کمکم کنه....از پسرا بیزار شدم.....